Elke hondeneigenaar krijgt ermee te maken. De ‘goedbedoelde’ adviezen van andere mensen met (of zelfs zonder) hond. Van ‘bij mij zou het geen waar zijn’ tot ‘ben je er niet mee naar school geweest misschien’ en ‘je bent niet streng genoeg’. Al die adviezen hebben twee dingen gemeen. Ze zijn bloedirritant en compleet nutteloos.

Ik maakte het vorige week weer nog mee toen ik op donderdagnamiddag een rustige wandeling deed met Kibo in het bos hier in de buurt. Daar gebruik ik een lange lijn van 10 meter voor. Zo kan Kibo zich lekker uitleven, maar heb ik wel de zekerheid dat ze veilig is en ik kan ingrijpen waar nodig.

In de verte zag ik een ouder koppel met een enthousiaste border collie puppy aankomen. Ik vroeg Kibo om wat dichterbij mij te komen, week een paar meter van het pad af en sprak haar kalmerend toe. Nu weet ik heel goed waarom ik dat zo aanpak. Enthousiaste aangelijnde honden, daar is Kibo absoluut geen fan van. Met veel geduld en moeite zijn we nu op een punt dat als ik haar de kans geef om de andere hond goed te bekijken en genoeg afstand houd, ze goed genoeg kan omgaan met haar stress en dus niet meer zal uitvallen.

Ze staat wel nog steeds erg gespannen te kijken. Haren overeind en tanden lichtjes bloot. Ze vertelt met haar lichaamstaal heel duidelijk dat het niet de bedoeling is dat andere mensen of honden al te dichtbij komen. Dat valt de mensen die we kruisen meestal ook op. Vaak hoor ik ze dan mompelen ‘dat ziet er een valse hond uit’, of ‘die zou beter naar school gaan’ of iets anders in die aard.

Goede hondentrainer

Maar deze mensen deden er nog een schepje bovenop. Ze hadden namelijk net een boek gelezen over hoe je een hond moet socialiseren en konden meteen aan Kibo zien dat daar het probleem zat. Niet genoeg socialisatie. Maar dat konden zij wel even oplossen door hun puppy wat dichterbij te laten komen. Dan kon mijn hond alvast wat oefenen. Ik heb vriendelijk bedankt en ben er snel vandoor gegaan. Terwijl ik weg wandelde riepen ze me nog na dat er naar het schijnt een goede hondentrainer zit in het Vijverbos in Beselare en dat die zeker zou kunnen helpen.

Nu trek ik me van dat soort incidentjes niet veel meer aan. Na zes jaar met Kibo ben ik er wel aan gewend en na vijf jaar studeren vertrouw ik echt wel op mijn eigen oordeel. Alleen merk ik bij deelnemers aan mijn trajecten nog dikwijls dat zij dat vertrouwen niet hebben.

Te soft

Neem de lieve dame met een Maltezer die me vorige week contacteerde. Ook haar hondje bleek niet verzot op andere aangelijnde honden. Het sprong op en begon te blaffen.

Vroeger pakte ze het dan op in haar armen en dat werkte heel goed, daar voelde de hond zich veilig. Maar ze was verschillende mensen tegen gekomen die daar commentaar op hadden en die vonden dat ze haar hond zo ‘soft’ maakte. Dus had ze mij opgebeld om te zien of ik kon helpen.

Makkelijk is al moeilijk genoeg

En dat kon ik. Niet door de hond te trainen maar door die dame het zelfvertrouwen te geven om te doen waarvan zij eigenlijk automatisch had aangevoeld dat het juist was. Haar hondje oppakken. Zij vindt dat namelijk fijn want dan heeft ze het gevoel dat ze haar hond kan beschermen en haar hond voelt zich lekker veilig in haar armen. Iedereen blij. De makkelijkste oplossing is vaak al moeilijk genoeg, waarom zou je het ingewikkelder maken dan nodig?

Dat volgen van hun buikgevoel is iets dat nog veel hondenverzorgers moeten leren. Ze krijgen adviezen van Jan en alleman en passen die toe in de hoop iets te zien veranderen, omdat ze niet weten wat ze anders moeten doen. Terwijl ze er zich eigenlijk diep vanbinnen niet goed bij voelen.

Ik vind daarom een zekere graad van koppigheid voor elke hondenverzorger een noodzaak. Laat je door niemand vertellen wat jij met je hond moet doen als jij je er niet goed bij voelt. Die buurman die zegt dat je met je sleutels moet gooien als je hond te hard blaft, die lesgever op de hondenschool die zegt dat je dominanter moet zijn en je af en toe stevig aan de lijn moet trekken of je schoonmoeder die zweert dat je puppy niet meer in huis zal plassen als je hem eens goed met zijn neus in een plasje duwt. Ze bedoelen het allemaal zonder twijfel goed. Maar zij kennen je hond niet en zij kennen jou niet.

Bedankt maar neen bedankt

Bedank ze dus vriendelijk voor hun advies, maar doe niks waarvan jij niet vindt dat het goed voelt. Zelfs niet als het je aangeraden wordt door een professional (mezelf inbegrepen). Dat is absoluut niet altijd gemakkelijk en vraagt een zekere mate van standvastigheid of koppigheid zoals wij mensen dat zo graag noemen. Maar je hond en jijzelf zullen je er in de toekomst dankbaar voor zijn. Want een hond in je leven, dat moet vooral een leuke meerwaarde zijn en geen worsteling die tegen je gevoel ingaat.

Als je dus in de toekomst nog eens van dat ‘goedbedoelde’ advies krijgt, laat je dan niet vangen. Jij kent je hond het allerbeste en kan beter inschatten wat hij of zij nodig heeft dan wie ook. Wees dus maar gewoon even koppig. En zit je toch met twijfels, raadpleeg dan een professional wiens werkwijze aansluit bij jouw gevoel. Want hoe meer kennis je hebt, hoe beter je buikgevoel.

Pootje!

Annelies en Kibo