Het is geen toeval dat meer dan de helft van de verzorgers die mij contacteren een hond hebben die tussen de 6 maand en 2 jaar oud is. Dat is namelijk de leeftijd dat honden de puberteit doormaken. En net zoals bij mensen is dat niet altijd een pretje.
Ik ben verzot op honden. Alle soorten, maten, leeftijden en rassen. Ik vind ze allemaal even geweldig. Maar als er ooit een dag komt dat ik besluit om zelf opnieuw een hond te adopteren, dan wordt het er ééntje van minstens twee jaar. Want puberende honden vind ik net zoals kindjes helemaal geweldig. Zo lang ik ze op het einde van de dag maar weer mag afzetten bij mama en papa. 
Want een puberende hond in huis, kan echt heel vermoeiend zijn.
𝗚𝗿𝗲𝗻𝘇𝗲𝗻 𝗼𝗽𝘇𝗼𝗲𝗸𝗲𝗻
In de puberteit gaan honden net zoals menselijke pubers hun grenzen opzoeken. Ze zijn aan het ontdekken wie ze zijn, wat ze willen en wat ze nodig hebben. Ze zijn gevoeliger aan prikkels en ervaren sneller angst, stress en vooral frustratie. En ze leren aangeven dat ze iets niet willen of niet leuk vinden.
In de praktijk vertaalt zich dat dikwijls naar trekken aan de lijn, plots niet meer luisteren naar commando’s, opspringen, graven, niet opletten in de hondenschool, dingen stelen, dingen uit elkaar trekken en nog een waslijst aan andere dingen die wij mensen als heel vervelend ervaren.
Gelukkig pubert de ene hond al wat harder dan de andere. Maar voor geen enkele hond is de puberteit de makkelijkste periode van zijn leven. Logisch dus dat dat het moment is dat ze hulp gaan zoeken. En maar goed ook.
𝗘𝗲𝗿𝘀𝘁 𝗰𝗼𝗻𝗻𝗲𝗰𝘁𝗶𝗲, 𝗱𝗮𝗻 𝗱𝗲𝗿𝗲𝘀𝘁
En mocht er een magisch pilletje zijn dat dat gedrag helemaal weg tovert, dan zou ik het natuurlijk uitdelen met hopen. Maar zoals je wel kan denken, bestaat zo een magische oplossing niet. Toch is dat nog wat veel mensen verwachten. Dat ik even binnenspring en dé magische tip meebreng die van hun puber een gehoorzame hond maakt.
Gehoorzaamheid is nooit mijn doel als ik bij mensen op consult ga, zeker niet voor pubers. Een gehoorzame hond is immers niet hetzelfde als een gelukkige hond. Wel op de planning: begrip voor je hond en een goede band met je beste vriend. Dan komt de rest vanzelf. Maar hoe bereik je dat in godsnaam met een puber die van je muren knalt?
𝗕𝗲𝗴𝗶𝗻 𝗯𝗶𝗷 𝗷𝗲𝘇𝗲𝗹𝗳
Het begint met inzicht bij jezelf. Hoe je zelf opgevoed bent, heeft invloed op hoe jij je eigen kinderen en bij uitbreiding, je hond opvoedt. Het is belangrijk dat je je daarvan bewust bent, en indien nodig niet het voorbeeld van je ouders volgt.
Ik had het soort ouders dat typisch was voor hun generatie. Ze boden een dak boven het hoofd en eten in de frigo. In ruil daarvoor eisten ze onvoorwaardelijke gehoorzaamheid. Een eigen mening hebben werd gezien als tegenspreken en absoluut niet geapprecieerd. Kinderen moesten gezien worden, maar niet gehoord. Uiterlijke beleefdheden en goede punten waren het belangrijkste op de planeet en mentale gezondheid was een mythe uitgevonden door de sossen. Het zal je niet verbazen dat ik een lastige puber was.
En het had mij waarschijnlijk ook niet moeten verbazen dat ik Kibo al had ingeschreven in de hondenschool nog voor ze goed en wel in het land was. Want ik gaf haar te eten en een warme mand. Dus gehoorzaamheid was wel het minste wat ik mocht verwachten. Toch?
Wel… dat die vlieger niet opging, ontdekte ik zeven maand later al. Op elke ‘je moet’, kreeg ik van Kibo een ‘neen’ terug. En hoe harder ik doorduwde, hoe harder die neen klonk. Tot ze me uiteindelijk en paar keer stevig gebeten heeft.
𝗟𝗲𝗴 𝗱𝗲 𝗹𝗮𝘁 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘁𝗲 𝗵𝗼𝗼𝗴
Waar liep het fout tussen ons? En waar zie ik het bij heel veel mensen met puberende honden verkeerd lopen? (al is dat meestal niet zo extreem) Honden zien er vanaf een maand of zeven min of meer volwassen uit. De schattige puppy is verdwenen en mensen verwachten dus ook volwassen gedrag van hun hond.
Maar die is nog helemaal niet volwassen! Zijn hersenen zijn nog niet volledig ontwikkeld en de hormonen razen nog door zijn lijf.
Toch proberen we dan alles aan onze hond te controleren. Wanneer hij mag blaffen, wanneer hij mag eten, wanneer hij mag wandelen, wanneer hij moet slapen,… Je hond heeft er helemaal geen enkele zeg in. En dat terwijl zowat elk onderzoek uitwijst dat de vrijheid om je eigen keuzes te maken één van de belangrijkste dingen is voor mentaal welzijn en voor hoe gelukkig we ons voelen. Bij honden is dat niet anders. Het is dus niet verwonderlijk dat ze gaan rebelleren.
𝗞𝗲𝘂𝘇𝗲𝘃𝗿𝗶𝗷𝗵𝗲𝗶𝗱
Dé oplossing voor veel verzorgers van puberende honden bestaat dus niet. Het is een fase van het leven die je hond doormaakt, of jij dat nu leuk vindt of niet. Je kan je hond niet veranderen en dat moet je ook niet willen. Hij is perfect zoals hij is. Wat je wel kan doen is hem ondersteunen door hem wat vrijheid in zijn keuzes te bieden en te zorgen dat hij in een omgeving woont waar hij veilig puber mag zijn.
Laat het moeten even los en kijk naar wat je hond graag wil. Kan je hem daarin tegemoet komen? Natuurlijk zijn duidelijke en consequente grenzen ook van belang. Het is niet de bedoeling dat je je hond zomaar alles laat doen waar hij zin in heeft. Maar dat hebben de meeste mensen heel snel onder de knie. En wanneer enkel maar begrenzen niet werkt, denken ze dat ze het niet goed doen, dat ze niet streng genoeg zijn.
Terwijl het tegendeel vaak waar is. Vandaar dit pleidooi om je puber ook gewoon puber te laten zijn. Je hond verdient het om onvoorwaardelijk graag gezien en verzorgd te worden. Ongeacht hoe gehoorzaam hij is.
Pootje!
Annelies en Kibo
Zelf een puberende hond in huis? Ik luister graag naar je verhaal tijdens een gratis introductiebabbel: https://hondeninnesten.be/gratis-introductiebabbel/
Meer blogs lezen? Check – https://hondeninnesten.be/blog-2/
